تجربه «من» هیچ‌گاه صرفاً فردی نبوده است؛ حتی قوی‌ترین «من»ها با شهود برجسته، بدون بستر اجتماعی و تعامل با دیگر «من»ها نمی‌توانند رشد کنند. تعامل اجتماعی و تجربه جمعی «من»ها پایه شکل‌گیری نیروهای هدایتگر متافیزیکی است.
«من» گذشته وقتی تجربه کرد که خود و دیگران نمی‌توانند شهود قوی را درک کنند و تصمیم‌گیری‌های آگاهانه محدود است، احساس نیاز کرد به یک نیروی فراتر از خود که نظم، هدایت و حفاظت را تضمین کند. اینجا بود که خدا شکل گرفت: نتیجه‌ی تلاش «من» برای عبور از محدودیت‌های غریزی و ناتوانی در درک و انتقال شهود.
به عبارت ساده‌تر: خدا ساخته شد تا خلأی را پر کند که خود «من» و جامعه «من»های ضعیف‌تر نمی‌توانستند پر کنند
برای شناخت کامل «من» نمی‌توان تنها به نمونه‌های افرادی تکیه کرد که شهود قوی دارند. این افراد در واقع اکثریت جامعه را تشکیل نمی‌دهند و اغلب جزو اقلیت هستند. اکثریت «من»ها، یعنی کسانی که شهود ضعیف یا محدود دارند، به شکل‌های مختلف با رفتارهای غریزی و اشتباهات ناخودآگاه مواجه می‌شوند و برای رشد و اصلاح خود، نیازمند راهنمایی و چارچوب‌های بیرونی هستند.
نگهبانان مسیر را روشن می‌کنند، اطلاعات خطرناک را فیلتر می‌کنند و امنیت روانی ایجاد می‌کنند.شهود هشدارها و الگوهای تکراری را نشان می‌دهد.
اما اگر «من» نخواهد یا آگاه نباشد، هیچ اصلاح واقعی رخ نمی‌دهد؛ «من» باید خواست و تصمیم بگیرد تا چرخه اشتباهات غریزی شکسته شود و رشد فردی حاصل شود.
در مسیر درک شهود و تجربه‌های روانی، «من» همیشه با نیروهایی روبروست که فراتر از کنترل مستقیم او عمل می‌کنند اما حضورشان جهت و امنیت ایجاد می‌کند. این نیروها که ما آن‌ها را نگهبانان آستانه می‌نامیم، نقش حفاظت، هدایت و تثبیت فردیت را دارند. حضورشان در رویاها و شهود به شکل سایه‌ها، نورها، جریان‌ها یا موجودات نامرئی ظاهر می‌شود و به «من» امکان می‌دهد از آستانه‌های روانی عبور کند، اطلاعات ناخودآگاه را پردازش کند و مسیر تصمیم‌گیری خود را امن و روشن نگه دارد.
نگهبانان آستانه مستقیماً دخالت نمی‌کنند، بلکه با ایجاد حس امنیت، «من» را قادر می‌سازند که تجربه‌های پیچیده روانی و اجتماعی را بدون آسیب یا تزلزل پشت سر بگذارد. در ادامه، فهرست کامل این نگهبانان و نمونه‌های شهودی ملموس آن‌ها ارائه می‌شود
انسان همیشه در پی پاسخ به یک پرسش بنیادین است: «من کی هستم و این حس من بودن از کجا می‌آید؟» این پرسش تنها یک سؤال فلسفی نیست؛ بلکه نقطه شروع تجربه‌های شهودی و آستانه‌های روانی است. در این مرحله، فرد به طور طبیعی با خود و آگاهی‌های درونی مواجه می‌شود و ممکن است لحظاتی را تجربه کند که احساس می‌کند به سطحی بالاتر از فهم روزمره رسیده است؛ لحظه‌ای که گویی پیامبری درونی یا روشن‌بینی روانی ظهور می‌کند.
این مرحله، جایی است که فرد با پیام‌ها و تجربه‌های شهودی روبه‌رو می‌شود. این تجربه‌ها گاهی آنقدر واقعی و قدرتمند هستند که ذهن و روان را به خود مشغول می‌کنند، و باعث می‌شوند انسان چندباره به همان پرسش بازگردد: من کی هستم و چرا این حس در من شکل گرفته؟.
